Τομ Μπομπαντίλ

O Tom Bombadil ήταν μια αινιγματική φιγούρα που έζησε καθ' όλη την ιστορία της Αrda. Ζώντας στα βάθη του Παλιού Δάσους μαζί με την σύζυγό του την Goldberry, ο ίδιος φαινόταν ότι κατείχε μοναδική δύναμη στη γη γύρω από την κατοικία του. Αν και έδειχνε καλοκάγαθος, δεν ήταν σύμμαχος με τους Ελεύθερους Λαούς της Μέσης-Γης, και πιθανότατα θα χαρακτηριζόταν ουδέτερος. Η ύπαρξή του πέρασε μέσα απ' την ιστορία του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών και αναφέρθηκε σε ποιήματα όπως "Οι Περιπέτειες του Τοm Bombadil".

Η προέλευση και η φύση του Τομ Μπομπαντίλ είναι άγνωστες, ωστόσο υπήρχε ήδη όταν ο Σκοτεινός Άρχοντας έφτασε στην Άρντα, αν και δεν είναι ξεκάθαρο αν ήρθε στην Άρντα με τους Βάλαρ ή αν ήρθε αργότερα. Ο ρόλος του στις Παλαιές Ημέρες είναι άγνωστος, αλλά σίγουρα θα πρέπει να είδε την πλειοψηφία των μεγάλων γεγονότων και μαχών. 

Υπάρχουν πολλές θεωρίες για την καταγωγή του, όπως ότι ήταν Μάια, πνεύμα της φύσης, ακόμη και ο ίδιος ο Ιλούβαταρ (αν και αυτό είναι εξαιρετικά απίθανο). Ίσως να πρόκειται για κάποιον Άινου ή για κάποιον που άνηκε σε κάποια τάξη που ο Ιλούβαταρ είχε στείλει στην Έα μετά τη δημιουργία της, καθότι όπως μας πληροφορεί το Σιλμαρίλλιον στο κεφάλαιο Βαλακουέντα "... και από τους Βάλαρ και από τους Μάιαρ ή από οποιαδήποτε άλλη τάξη που ο Ιλούβαταρ έχει στείλει στην Έα...". Η δύναμη του Μπομπαντίλ έβγαινε μέσα από τη μουσική και το τραγούδι, όπως και των Άινουρ στην Αϊνουλιντάλη.

"...Ο πιο γέρος, αυτό είμαι. Προσέξτε τα λόγια μου, φίλοι μου: ο Τομ ήταν εδώ πριν από το ποτάμι και τα δέντρα. Ο Τομ θυμάται την πρώτη σταγόνα της βροχής και το πρώτο βελανίδι. Έφτιαξε μονοπάτια πριν απ' τους Μεγάλους Ανθρώπους κι είδε να φτάνουν οι μικρούληδες Άνθρωποι. Ήταν εδώ πριν απ' τους Βασιλιάδες και τα μνήματα και τους βρικόλακες. Όταν τα Ξωτικά πέρασαν το δρόμο προς τη Δύση, ο Τομ ήταν κιόλας εδώ, πριν να γυρίσουν οι θάλασσες. Γνώριζε το σκοτάδι κάτω απ' τ' άστρα τότε που δεν έκρυβε φόβους - πριν να έρθει ο Σκοτεινός Άρχοντας απ' έξω..." Τομ Μπομπαντίλ (Η Συντροφιά του Δαχτυλιδιού, κεφ. Στο Σπίτι του Τομ Μπομπαντίλ, σελ. 169)

Ο Μπομπαντίλ εμφανίστηκε ως γέρος, τουλάχιστον στα μάτια των Χόμπιτς, με ρυτιδιασμένο και κόκκινο πρόσωπο, με φωτεινά μπλε μάτια και καφέ γενειάδα. Λέγεται ότι ήταν ψηλότερος από ένα Χόμπιτ, αλλά πολύ κοντός για να είναι Άνθρωπος. Φορούσε ένα μπλε σακάκι, κίτρινες μπότες και στο κεφάλι ένα παλιό καπέλο με ένα φτερό, ενώ στο σπίτι του, αντί για καπέλο, φορούσε ένα στεφάνι από φθινοπωρινά φύλλα. Ήταν ευχάριστη και ανέμελη προσωπικότητα και λίγα φαίνεται να τον απασχολούσαν. Μιλούσε με ομοιοκατάληκτο τρόπο και καμιά φορά αναφερόταν στον εαυτό του στο τρίτο πρόσωπο. Συναντάται με πολλά ονόματα. Στα Ξωτικά και στους Ντουνεντάιν ήταν γνωστός ως Iarwain Ben-adar που σημαίνει "Ο Αρχαιότερος και δίχως-Πατέρα", στους Ανθρώπους των Κοιλάδων του Άντουιν και του Ρόχαν ήταν γνωστός ως Orald που σημαίνει "Πολύ Αρχαίος", ενώ οι Νάνοι τον γνώριζαν ως Forn, λέξη που αναφέρεται επίσης στην άχρονη ηλικία του.

"...Αλλά είχα ξεχάσει τον Μπομπαντίλ, αν είναι ο ίδιος μ' εκείνον που διάβαινε στα δάση και στους λόφους τον παλιό καιρό, ακόμη και τότε ήταν πιο παλιός κι απ' τους πιο παλιούς. Τότε δεν τον έλεγαν έτσι. Ιαργουέιν Μπεν-αντάρ τον λέγαμε, ο αρχαιότερος και οδίχως πατέρα. Αλλά από τότε έχει πάρει πολλά ονόματα από άλλους λαούς: οι Νάνοι τον λένε Φορν, οι Άνθρωποι του Βοριά Όραλντ κι άλλα πολλά. Είναι παράξενο πλάσμα, αλλά ίσως θα έπρεπε να τον είχα καλέσει στο συμβούλιό μας..." 'Ελροντ (Η Συντροφιά του Δαχτυλιδιού, κεφ. Το Συμβούλιο του Έλροντ, σελ. 323) 

Το επίπεδο της αλληλεπίδρασής του με τον έξω κόσμο επίσης δεν είναι ξεκάθαρο, ωστόσο, ο ίδιος φαίνεται ότι ήταν γνωστός ανάμεσα σε πολλούς λαούς και ίσως να έγινε λαογραφική φιγούρα σε παραδόσεις και θρύλους των Ξωτικών, των Νάνων και των Ανθρώπων. Κατά τη διάρκεια της Τρίτης Εποχής, ο Τομ Μπομπαντίλ ζούσε σε ένα μικρό σπίτι στο Παλιό Δάσος, μαζί με την Χρυσομουριά, την αγαπημένη του σύζυγο, και είχε επαφή με τους Μπακλάντερς και τον Τσιφλικά Μάγκοτ. Εφόσον ήταν εύθυμος και καλοκάγαθος, μερικοί από τους Ελεύθερους Λαούς τον θεωρούσαν ενδεχόμενο σύμμαχο (για παράδειγμα ο Έλροντ και ο Ερέστορ θεωρούσαν ότι έπρεπε να είναι παρών στο Συμβούλιο του Έλροντ). Παρ' όλα αυτά, σύμφωνα με τον Γκάνταλφ, ο Τομ Μπομπαντίλ ίσως να μην ήταν πλήρως ενήμερος για τη Μάχη του Φωτός με το Σκότος και έτσι δεν θα μπορούσε να φανεί χρήσιμος.

Ο Πόλεμος του Δαχτυλιδιού

Στις 26 Σεπτεμβρίου 3018 της Τρίτης Εποχής, καθώς έψαχνε για νούφαρα για τη Χρυσομουριά συνάντησε τέσσερα Χόμπιτς. Δύο από αυτά τα Χόμπιτς, ο Μέρρυ και ο Πίππιν, αιχμαλωτίστηκαν απ' την Γριά Ιτιά. Ο Τομ, που ήταν ο αρχηγός του Παλιού Δάσους, τους έσωσε και πήρε τους τέσσερείς τους στο σπίτι του. Τα τέσσερα Χόμπιτς έμειναν δύο νύχτες και εκείνος τους είπε πολλές ιστορίες και τραγούδια. Προφανώς, ο Γκίλντορ Ινγκλόριον είχε πάει στο σπίτι του Τομ, καθότι γνώριζε ότι τα Χόμπιτς έφυγαν απ' το Σάιρ. Με έξυπνες ερωτήσεις έκανε τον Φρόντο να του πει για το Δαχτυλίδι. Το Δαχτυλίδι δεν είχε καμία επιρροή πάνω του. Όταν ο Τομ το φόρεσε δεν συνέβη απολύτως τίποτα, μόλις όμως το έβγαλε και το πέταξε στον αέρα το ίδιο το Δαχτυλίδι εξαφανίστηκε, δείχνοντας έτσι ότι όντως, μέσα στο βασίλειό του, ο Τομ ήταν κυρίαρχος. Ακόμη κι όταν ο Φρόντο φόρεσε το Δαχτυλίδι, ο Τομ μπορούσε ακόμη να τον δει.

Το επόμενο πρωινό, ο Τομ προειδοποίησε τους καλεσμένους του για την Κοιλάδα των Θολωτών Τάφων, και τους συμβούλεψε να περάσουν κάθε τάφο από τη δυτική μεριά. Τους έμαθε επίσης ένα τραγούδι να το έλεγαν αν βρισκόντουσαν σε κίνδυνο. Και όντως κινδύνεψαν. Ο Τομ κυνήγησε με το τραγούδι του ένα βρυκόλακα και έλυσε τα μάγια που κρατούσαν αιχμάλωτα τα τέσσερα Χόμπιτς. Όταν άφησε τα Χόμπιτς να φάνε και να ηρεμήσουν, εκείνος πήγε να φέρει προμήθειες. Μετά έβγαλε όλους τους θησαυρούς απ' τον θολωτό τάφο και, κάνοντάς τους ένα σωρό, τους άφησε στο χορτάρι να μείνουν εκεί για όποιον τους βρει, διότι έτσι θα λύνονταν τα μάγια του τάφου. Απ' τον μεγάλο θησαυρό ο Τομ πήρε μια καρφίτσα με γαλάζιες πέτρες για τη Χρυσομουριά, και έδωσε από ένα σπαθάκι σε κάθε Χόμπιτ. Έπειτα τους συμβούλεψε να πάνε στο Παιχνιδιάρικο Πόνυ στο Μπρι. 

Μετά από ένα μήνα ο ίδιος αναφέρθηκε στο Συμβούλιο του Έλροντ, όταν η συζήτηση έφτασε στο αν θα μπορούσαν να εμπιστευτούν το Δαχτυλίδι στον Τομ, ωστόσο, ο Γκάνταλφ απέρριψε γρήγορα την ιδέα. Το Δαχτυλίδι δεν είχε καμία επιρροή πάνω του, αλλά ο ίδιος δεν μπορούσε να το αλλάξει, ούτε να χαλάσει την δύναμη που είχε αυτό πάνω στους άλλους. Επιπλέον, είπε ότι, αν όλοι οι Ελεύθεροι Λαοί του κόσμου τον παρακαλούσαν να το πάρει, θα μπορούσε να το κάνει, αλλά δεν θα καταλάβαινε το λόγο. Αν του δινόταν το Δαχτυλίδι πιθανότατα θα το ξεχνούσε ή θα το πέταγε, καθώς τέτοια πράγματα είχαν μικρή σημασία γι' αυτόν. Αναφέρθηκε επίσης ότι ακόμη και να του δίνανε το Δαχτυλίδι, αυτό θα ήταν αδύνατο να επιτευχθεί χωρίς να το μάθει ο Σάουρον, και ότι αργά ή γρήγορα, ο Σκοτεινός Άρχοντας θα έστελνε όλες του τις δυνάμεις προς το βασίλειο του Τομ ώστε να πάρει το Δαχτυλίδι πίσω. Παρά την κυριαρχία του μέσα στη γη του, θεωρήθηκε ότι ο Τομ δεν θα ήταν σε θέση να αντιμετωπίσει τις δύναμεις αυτές μόνος του.