Ρίβεντελ

To Rivendell, ή αλλιώς Imladris, ήταν μια πόλη των Ξωτικών και το σπίτι του Elrond στα Ομιχλιασμένα Βουνά στο ανατολικό άκρο του Eriador. Εξαιτίας της θέσης του, ονομαζόταν "Το Τελευταίο Φιλόξενο Σπίτι Ανατολικά της Θάλασσας", αναφορικά με το Valinor το οποίο βρισκόταν δυτικά της Μεγάλης Θάλασσας στο Aman.

Το Ρίβεντελ βρισκόταν στην άκρη ενός στενού φαραγγιού του Ποταμού Μπρούινεν, και ήταν πολύ καλά κρυμμένο στους χερσότοπους και στους πρόποδες των Ομιχλιασμένων Βουνών.

Ιδρύθηκε απ' τον Έλροντ το 1697 της Δεύτερης Εποχής ως καταφύγιο απ' τον Σάουρον μετά την πτώση του Ερέγκιον. Ήταν το σπίτι του Έλροντ για όλο το υπόλοιπο της Δεύτερης Εποχής και ως το τέλος της Τρίτης Εποχής, οπότε και επιβιβάστηκε στο Λευκό Πλοίο για το Βάλινορ. Το Ρίβεντελ είχε ισχυρή συμμαχία με τους Βασιλείς της Άρνορ και μετά την πτώση του Αρθεντάιν έγινε το καταφύγιο για τους Φύλακες του Βορρά και τους κληρονόμους του Ισίλντουρ. Εκτός από τον ίδιο τον Έλροντ, έζησαν εκεί αξιοσημείωτα και γνωστά Ξωτικά, όπως η Άργουεν και ο Γκλορφίντελ.

Ίδρυση

Κατά τη διάρκεια του Πολέμου των Ξωτικών και του Σάουρον, και καθώς ο Σκοτεινός Άρχοντας κινούταν εναντίον του Ερίαντορ, ο Έλροντ ηγούταν στην περιοχή ενός στρατού από Ξωτικά του Λίντον. Έφτασαν αργά αλλά ενώθηκε μαζί τους ένα απόσπασμα απ' το Ερέγκιον, του οποίου αρχηγός ήταν ο Κέλεμπορν. Παρά ταύτα, οι στρατιές του Σάουρον κατέβαλλαν τα Ξωτικά και ο Έλροντ δεν ήταν εις θέση να φτάσει στο Ερέγκιον. Αναγκάστηκε τότε να φύγει προς Βορρά, προς τις πηγές του ποταμού Μπρούινεν, όπου ίδρυσε ένα φρούριο.

Αυτό το φρούριο έγινε καταφύγιο για εκείνους που αναζητούσαν άσυλο από τις σφοδρές επιθέσεις του Σάουρον στο Ερίαντορ, και σύντομα πολλοί που διέφυγαν της Λεηλασίας του Ερέγκιον ενώθηκαν με τα Ξωτικά του Έλροντ και του Κέλεμπορν. Ακόμη περισσότεροι ήρθαν όταν ο Σάουρον ρήμαξε το Ερίαντορ στην πορεία του προς το Λίντον. Μέχρι το 1700 της Δεύτερης Εποχής ο Σάουρον είχε λεηλατήσει όλο το Ερίαντορ και το Ίμλαντρις ήταν σε πολιορκία. Η πολιορκία αυτή έληξε όταν οι δυνάμεις του Γκιλ-γκάλαντ, ενδυναμωμένες από τον εξοπλισμό που έστειλε ο Ταρ-Μινάστιρ, έδιωξαν τον Σάουρον και τις στρατιές του έξω από το Ερίαντορ.

Ένα Συμβούλιο που συγκλήθηκε εκείνη την περίοδο έθεσε τον Έλροντ αναπληρωτή αντιβασιλέα του Γκιλ-γκάλαντ στο Ερίαντορ, και το Ίμλαντρις την έδρα του. Ο Γκιλ-γκάλαντ έδωσε στον Έλροντ στα κρυφά το Βίλυα, και εκείνος, βοηθούμενος από τη δύναμη του Δαχτυλιδιού των Ξωτικών, έκανε το Ίμλαντρις μια από τις αρχηγικές έδρες της Ξωτικής δύναμης στη δύση στο τελευταίο μέρος της Δεύτερης Εποχής. Το Ίμλαντρις παρέμεινε φρούριο των Ξωτικών στο Ερίαντορ στο τέλος της Δεύτερης Εποχής και στις αρχές της Τρίτης.

Η Τελευταία Συμμαχία

Στο τέλος της Δεύτερης Εποχής, ο Ελέντιλ και ο Γκιλ-γκάλαντ σχημάτισαν την Τελευταία Συμμαχία Ξωτικών και Ανθρώπων για να πολεμηθεί ο Σάουρον, ο στρατός των οποίων σταμάτησε για λίγο στο Ίμλαντρις προτού περάσουν τα Ομιχλιασμένα Βουνά. Η σύζυγος και ο γιος του Ισίλντουρ, ο Βαλάντιλ, ήταν στο Ίμλαντρις εκείνη την περίοδο, και ο Ισίλντουρ ταξίδευε πίσω σε αυτούς μετά την ήττα του Σάουρον, όταν τελικά έπεσε σε ενέδρα στα Γκλάντεν Φιλντς και σκοτώθηκε. Όταν παρέλαβε τα θραύσματα του Νάρσιλ, ο Βαλάντιλ ανέλαβε τη θέση του Βασιλιά της Άρνορ και έφυγε από το Ίμλαντρις και πήγε στην Αννούμινας.

Τρίτη Εποχή

Μετά την πτώση του Γκιλ-γκάλαντ, ο Έλροντ παρέμεινε στο Ίμλαντρις. Πολλά Ξωτικά συγκεντρώνονταν εκεί και ήταν η κύρια κατοικία των Υψηλών Ξωτικών στο Ερίαντορ. Οι κληρονόμοι του Ισίλντουρ επίσης προστατεύονταν εκεί, λόγω της συγγένειάς τους με τον Έλροντ, ως απόγονοι του αδερφού του, του Έλρος. Το Ρίβεντελ διατήρησε αυτή τη σχέση με το Βόρειο Βασίλειο καθ' όλη την Τρίτη Εποχή, και ο Έλροντ και οι δικοί του παρέμειναν σταθεροί σύμμαχοι των κληρονόμων του Ισίλντουρ. Ευρισκόμενο στις δυτικές πλαγιές των Ομιχλιασμένων Βουνών, το Ίμλαντρις ήταν κοντά στο Ρουδάουρ, την ανατολική επαρχία της Άρνορ, το οποίο έγινε ανεξάρτητο κατά τη διάσπαση του Βορείου Βασιλείου το 861 της Τρίτης Εποχής.

Ο κίνδυνος ήρθε στο Ερίαντορ γύρω στο έτος 1300, όταν το βασίλειο της Άνγκμαρ ιδρύθηκε στα βορειοανατολικά, και το Ρίβεντελ πολιορκήθηκε από την Άνγκμαρ κατά τη βασιλεία του Άρβελεγκ Α'. Μετά από εισβολή της Άνγκμαρ στο Ερίαντορ το 409 της Τρίτης Εποχής, τα Ξωτικά του Ρίβεντελ ενώθηκαν με εκείνα του Λίντον καταβάλλοντας τη δύναμη του Μάγου-Βασιλιά για πολλά χρόνια.

Μετά το τέλος του Βορείου Βασιλείου το 1975, ο Άραναρθ, ο πρώτος Αρχηγός των Ντουνεντάιν, έστειλε τον γιο του να ανατραφεί στο Ρίβεντελ, όπως όλοι οι μεταγενέστεροι γιοι των αρχηγών. Τα κειμήλια και οι θησαυροί του Οίκου του Ισίλντουρ, συμπεριλαμβανομένων και των θραυσμάτων του Νάρσιλ, κρατήθηκαν εκεί μετά τον θάνατο του Αρβεντούι. Ανάμεσα σε αυτά ήταν επίσης κάποια απ' τα λίγα εναπομείναντα έγγραφα που περιελάμβαναν την ιστορία του Νούμενορ. Την Τρίτη Εποχή υπήρχε κυκλοφορία στα Ομιχλιασμένα Βουνά μεταξύ του Ίμλαντρις και του Λόριεν, διότι η σύζυγος του Έλροντ ήταν η Κελεμπρίαν, η κόρη της Γκαλάντριελ και του Κέλεμπορν.

Στην Αποστολή για το Έρεμπορ, ο Μπίλμπο Μπάγκινς σταμάτησε με τους Νάνους στο Ρίβεντελ, στην πορεία τους για το Μοναχικό Βουνό, και ομοίως κατά την επιστροφή στον δρόμο για το Σάιρ μαζί με τον Γκάνταλφ. Ο Μπίλμπο αποσύρθηκε εκεί μετά τα 111ά του γενέθλιά, γράφοντας τα απομνημονεύματά του "Εκεί και Πάλι Πίσω".

Ο Πόλεμος του Δαχτυλιδιού

Χρόνια αργότερα, ο Φρόντο Μπάγκινς και οι σύντροφοί του ταξίδεψαν στο Ρίβεντελ, όπου συναντήθηκαν με τον Μπίλμπο. Αρκετά άλλοι, Ξωτικά, Νάνοι και Άνθρωποι είχαν επίσης φτάσει εκεί σε διαφορετικές αποστολές ο καθένας. Στο Συμβούλιο του Έλροντ έμαθαν ότι αποστολές τους σχετίζονταν με τη μοίρα του Ενός Δαχτυλιδιού, και έπρεπε να αποφασίσουν τι θα έκαναν για αυτό. Στο τέλος, τα Χόμπιτς επηρέασαν σημαντικά την απόφαση.