Εάρνουρ

O Eärnur ήταν ο 33ος και τελευταίος Βασιλιάς της Gondor, μέχρι την αποκατάσταση της μοναρχίας από τον Aragorn II Elessar. Η μεγαλύτερη νίκη του ήταν ενάντια στην Angmar το 1975 της Τρίτης Εποχής, στη Μάχη του Fornost, στην οποία νίκησε τον Μάγο-βασιλιά. Ανέλαβε τον θρόνο μετά τον θάνατο του πατέρα του, του Eärnil II, το 2043, ενώ μετά την εξαφάνισή του οι Επίτροποι της Gondor κυβερνούσαν στο όνομά του για πολλές γενιές. Eärnur σημαίνει "Φίλος της Θάλασσας" στην Quenya.

Ο Εάρνουρ ήταν ο γιος του Εάρνιλ Β'. Δεν κληρονόμησε τη σοφία του πατέρα του, ενώ ήταν επίσης γνωστός για τη συμμετοχή του σε αθλήματα με όπλα. Δεν επιθυμούσε καμία σύζυγο δίπλα του και η μόνη του ευχαρίστηση φαίνεται ότι ήταν η μάχη. Ήταν ένας εξαιρετικός πολεμιστής κι έγινε μεγάλος στρατιωτικός ηγέτης προτού στεφθεί Βασιλιάς. Επιπλέον ήταν μέλος της Πέμπτης Γραμμής των Βασιλέων της Γκόντορ, η οποία ξεκίνησε με τον πατέρα του το 1944 της Τρίτης Εποχής και τελείωσε με τον ίδιο, λίγο παραπάνω από έναν αιώνα αργότερα.

Κατά τη διάρκεια του Πολέμου της Άνγκμαρ, ό,τι είχε απομείνει από το αρχαίο Βασίλειο της Άρνορ δέχτηκε επίθεση. Αν και δεν αγνοούσε το Βόρειο Βασίλειο, ο βασιλιάς Εάρνιλ Β' είχε ήδη μπλεξίματα και δεν μπορούσε να διαθέσει κανένα από τα στρατεύματά του για να τα στείλει στο Βορρά. Αφού έμαθε ότι ο Μάγος-βασιλιάς ετοιμάζεται για το τελικό χτύπημα το 1973 της Τρίτης Εποχής έστειλε τον γιο του, τον Εάρνουρ, βόρεια. Αν και ο στόλος του έπλευσε γρήγορα, δεν έφτασε εγκαίρως για να σωθεί το Αρθεντάιν ή ο Αρβεντούι, ο τελευταίος βασιλιάς του. Ο τεράστιος στόλος του χαιρετήθηκε από τους Ανθρώπους που είχαν επιζήσει της τελευταίας ήττας, αλλά και από τα Ξωτικά. Στα πρότυπα της Γκόντορ, η εκστρατευτική αυτή δύναμη ήταν μέτρια σε μέγεθος, εντούτοις, περιλάμβανε ιππικό από το Ροβάνιον, το οποίο αποδείχτηκε χρήσιμο στις ευρύτερες περιοχές του Βορρά.

Με τον Κίρνταν, ο Εάρνουρ ταξίδεψε στην Ανατολή και καθάρισε τα εδάφη των Ορκς και άλλων υπηρετών της Άνγκμαρ. Όλοι τράπηκαν σε φυγή μπροστά στη δύναμη του ιππικού της Γκόντορ, με το Εάρνουρ επικεφαλής. Την ίδια στιγμή, ο Γκλορφίντελ ήρθε δυτικά από το Ρίβεντελ. Όταν τελικά ο Μάγος-βασιλιάς, ο αρχηγός των Δαχτυλιδοφαντασμάτων, εμφανίστηκε κοντά στο Φόρνοστ ντυμένος στα μαύρα, πολλά από τα άλογα έφυγαν τρομοκρατημένα. Το ίδιο έκανε και το άλογο του Εάρνουρ και χρειάστηκε λίγος χρόνος για να μπορέσει ο Αρχηγός της Γκόντορ να ξανακερδίσει τον έλεγχο. Ο Μάγος-βασιλιάς γέλασε με αυτή την φαινομενική υποχώρηση, αλλά η νίκη του δεν θα διαρκούσε πολύ. Τα Ξωτικά του Ρίβεντελ μπήκαν στο πεδίο της μάχης και ο Μάγος-βασιλιάς το έβαλε στα πόδια μπροστά στη δύναμη του Γκλορφίντελ. Ο Εάρνουρ θέλησε να το ακολουθήσει, αλλά ο Γκλορφίντελ διαφώνησε, λέγοντάς του "Μην τον καταδιώξεις! Δεν θα επιστρέψει σε αυτή τη γη. Ο χαμός του είναι ακόμα μακρινός και δεν θα πέσει από το χέρι ενός άντρα".

Σύντομα έγινε γνωστό ότι ο Μάγος-βασιλιάς διέφυγε στη Μόρντορ και εγκαταστήθηκε στην Μίνας Ίθιλ, η οποία εξαιτίας αυτού μετονομάστηκε σε Μίνας Μόργκουλ, Πύργος της Σκοτεινής Μαγείας. Μετά το θάνατο του Εάρνιλ και αφότου ο Εάρνουρ έγινε Βασιλιάς το έτος 2043, τον προκάλεσε ο Μάγος-βασιλιάς. Ο Εάρνουρ, που θύμωνε και οργιζόταν γρήγορα, θα είχε δεχτεί την πρόκληση αν δεν τον είχε σταματήσει ο σοφός Επίτροπος Μάρντιλ Βορόνγουε. Επτά χρόνια αργότερα, το 2050 της Τρίτης Εποχής, ήρθε και δεύτερη πρόκληση στον Βασιλιά, αλλά ο Μάρντιλ δεν ήταν εις θέση αυτή τη φορά να τον εμποδίσει. Προτού φύγει όμως, ο Εάρνουρ άφησε το στέμμα του στον τάφο του πατέρα του στη Μίνας Τίριθ, όπου από εκεί το πήρε σχεδόν χίλια αργότερα, ο Φάραμιρ, ο τελευταίος Κυβερνών Επίτροπος, για τη στέψη του Άραγκορν Β' Ελέσσαρ. Αφότου πέρασε τις πύλες της Μίνας Μόργκουλ μαζί με μικρή συνοδεία, ο Εάρνουρ δεν ξαναφάνηκε ούτε ξανακούστηκε κάτι για εκείνον. 

Με την εξαφάνισή του, η Γραμμή του Ανάριον έσπασε και η διακυβέρνηση της Γκόντορ πέρασε στους Επιτρόπους, ξεκινώντας με τον Μάρντιλ Βορόνγουε. Οι Επίτροποι θα κυβερνούσαν "έως ότου επιστρέψει ο Βασιλιάς", μιας και δεν ήταν σίγουρο εάν ο Εάρνουρ είχε σκοτωθεί ή όχι. Επιπλέον, ο Εάρνουρ έφυγε χωρίς να ορίσει διάδοχο στο θρόνο και, παρόλο που πολλοί ευγενείς της Γκόντορ μπορούσαν να θέσουν κάποιο είδος αξίωσης στη βασιλεία, εντούτοις αυτές οι διεκδικήσεις ήταν γενικά αμφίβολες και κανένας δεν ήθελε να ρισκάρει άλλον ένα εμφύλιο πόλεμο, σαν εκείνον που αποδυνάμωσε και κατέστρεψε την Γκόντορ.