Λοθλόριεν (Λόριεν)

To Lothlórien (σε Sindarin "Λουλούδι του Ονείρου") ήταν ένα δάσος και βασίλειο των Ξωτικών Silvan στην ανατολική πλευρά των Hithaeglir (Ομιχλιασμένα Βουνά). Πρωτοκατοικήθηκε από τα Ξωτικά Nandor, αλλά αργότερα εμπλουτίστηκε με Noldor και Sindar, υπό τον Celeborn του Doriath και την Galadriel των Noldor, κόρη του Finarfin. Βρισκόταν στις όχθες του ποταμού Celebrant, νοτιοανατολικά του Khazad-Dum. Θεωρήθηκε ένα από τα πιο όμορφα μέρη στην Μέση-Γη κατά τη διάρκεια της Τρίτης Εποχής, και είχε τα μόνα δέντρα Μallorn ανατολικά της θάλασσας. Ονομαζόταν συχνά εν συντομία Lórien, ή το Χρυσό Δάσος (αναφορικά με τα χρυσά δέντρα Μallorn).

Οι πρώτοι κάτοικοι της δασικής έκτασης που αργότερα έγινε γνωστή ως Λόριεν, ήταν μια ομάδα Νάντορ που αρνήθηκαν να διασχίσουν τα Ομιχλιασμένα Βουνά. Το Λόριεν ήταν ίσως μία από τις διάσπαρτες κατοικίες τους στην περιοχή. Αργότερα, ωστόσο, καθώς η δύναμη των Νάνων Μακρυγένηδων στη Μόρια μεγάλωνε, μεταφέρθηκαν στην ανατολική πλευρά του Άντουιν. Η γη στην οποία κατοικούσαν (το δάσος ανατολικά των Ομιχλιασμένων Βουνών, πάνω από το Φάνγκορν και κάτω απ' το Μίρκγουντ) έγινε γνωστή στη γλώσσα των Σίλβαν ως Lórinand ("Χρυσή Κοιλάδα"), ή Laurelindórenan ("Κοιλάδα τoυ Χρυσού που Τραγουδάει"). Μετονομάστηκε σε Lothlórien (Λοθλόριεν, το Λόριεν που Ανθίζει) - στη μνήμη του Λόριεν που οι Νόλντορ άφησαν πίσω - και το όνομα συχνά συντομευόταν σε Λόριεν ("Γη του Χρυσού", αν και περιλαμβάνεται μέσα σε αυτό η έννοια του "ονείρου"). Άλλες ονομασίες που του δόθηκαν είναι: Laurenandë, Glornan, Nan Laur, Lindórinand.

Μετά τον Πόλεμο της Οργής, οι Σίνταρ ήρθαν από τον κατακλυσμό του Μπελέριαντ στη Δύση. Η μετανάστευσή τους έδωσε μεγάλη ώθηση στη δύναμη και τον πολιτισμό των Νάντορ, ενώ η γλώσσα τους αντικαταστάθηκε από την Σίνταριν. Η άφιξη του Σίντα Αμντίρ επηρέασε τους Νάντορ του Λόριεν, και ανέλαβε ως βασιλιά τους, ενώ ένας άλλος Σίντα, ο Ορόφερ, έγινε βασιλιάς του Μεγάλου Πράσινου Δάσους. Ο τελευταίος Άρχοντας του Λόριεν από τους Σίνταρ ήταν ο Άμροθ, ο οποίος πήγε στο Έδελοντ, κοντά στο Ντολ Άμροθ στη νότια Γκόντορ σε αναζήτηση της Νίμροντελ, και χάθηκε στη θάλασσα. Από τότε και για πολύ καιρό, οι Σίλβαν του Λόριεν δεν είχαν άρχοντες, μέχρι που η Γκαλάντριελ και ο σύζυγός της ο Κέλεμπορν ταξίδεψαν εκεί από το Ερέγκιον (Χόλλιν). Έφεραν μαζί τους ένα δώρο που τους είχε δοθεί από τον Γκιλ-γκάλαντ, που του δόθηκε από τον έκτο Υψηλό Βασιλιά του Νούμενορ, τον Ταρ-Αλντάριον: σπόροι από τα μεγάλα δέντρα Μάλλορν των οποίων τα κλαδιά γέμιζαν με χρυσά φύλλα και το ξύλο τους  ήταν ασημένιο. Τους έδωσε στην Γκαλάντριελ και τον Κέλεμπορν γιατί τα δέντρα δεν θα μεγάλωναν στη δική του γη. Τα δέντρα μεγάλωσαν καλά στο Λιντόριναντ, και έγινε αργότερα διάσημο για τα χρυσά του δέντρα. Μετά την Καταστροφή του Ερέγκιον και το θάνατο του Κελεμπρίμπορ, το Νένυα, ένα από τα Τρία Δαχτυλίδια των Ξωτικών, δόθηκε στην Γκαλάντριελ.

Το Χρυσό Δάσος ήταν σχετικά κοντά στο Μίρκγουντ και στο Ντολ Γκούλντουρ. Περίπου την εποχή που οι δυνάμεις του Σάουρον επιτέθηκαν στη Μίνας Τίριθ, το Ντολ Γκούλντουρ έστειλε δυνάμεις να επιτεθούν στο Λοθλόριεν. Υπήρχαν στο σύνολο τρεις επιθέσεις, αλλά παρόλο που είχαν ρημάξει τα εξωτερικά δάση, τα εδάφη που κατοικούνταν από τα Ξωτικά προστατεύονταν χάρη στην ικανότητα των Ξωτικών και τη δύναμη της Γκαλάντριελ (η Μόρντορ δεν θα μπορούσε να καταστρέψει το Λόριεν εκτός και αν ερχόταν ο ίδιος ο Σάουρον). Μετά την αποτυχία και των τριών επιθέσεων, το Λόριεν έστειλε τελικά τις δικές του δυνάμεις για να νικήσει το Ντολ Γκούλντουρ. Η επίθεση αυτή αποδείχθηκε επιτυχής και η Γκαλάντριελ έριξε κάτω τα τείχη. 

Αφότου η Γκαλάντριελ έφυγε για το Βάλινορ, τα Ξωτικά του Λόριεν διοικούνταν μόνο από τον Άρχοντα Κέλεμπορν, και το βασίλειο επεκτάθηκε για να συμπεριλάβει ένα μέρος του νότιου Μίρκγουντ, αλλά φαίνεται ότι σιγά-σιγά μειώθηκε ο πληθυσμός του κατά την Τέταρτη Εποχή, ώσπου έφυγαν όλα τα Ξωτικά. Μετά τον θάνατο του Βασιλιά Ελέσσαρ (Άραγκορν Β') το 120 της Τέταρτης Εποχής, η Άργουεν αποσύρθηκε εκεί στο Κέριν Άμροθ το 121, όπου εγκατέλειψε τη ζωή της και τάφηκε εκεί.