Ο Ήλιος, η πηγή φωτός της ημέρας, ανέτειλε στην Ανατολή της Μέσης-Γης και έδυε στη Δύση. Ήταν μια ουράνια δημιουργία του Vala Aulë, καθότι ο ίδιος κατασκεύασε ένα σκάφος για να μεταφέρει τη λάμψη του τελευταίου καρπού της Laurelin, του Χρυσού Δέντρου. Το πλοίο του Ήλιου καθοδηγήθηκε από την Arien, μια Maia της Vána. Ο Ήλιος ονομαζόταν Vása ("Αναλωτής") από τους Ñoldor, Anar ("Χρυσή Φωτιά") από τους Vanyar, ενώ Anor είναι η Sindarin απόδοση του "Anar" και χρησιμοποιoύταν πιο συχνά στην Μέση-Γη.
Στα Χρόνια των Δέντρων, το Βάλινορ φωτιζόταν για πολλές χιλιάδες χρόνια από το φως των Δύο Δέντρων, του ασημένιου Τελπέριον και της Χρυσής Λαουρέλιν. Όταν τα Δέντρα καταστράφηκαν από τον Μέλκορ και την Ουνγκόλιαντ, η Άρντα βυθίστηκε στο σκοτάδι, ωστόσο, με τη δύναμη της Νιέννα και της Γιαβάννα, η Λαουρέλιν έδωσε ένα τελευταίο φλογερό φρούτο προτού πεθάνει. Αυτός ο λαμπερός χρυσός καρπός τοποθετήθηκε σε ένα σκάφος που κατασκεύασε ο Άουλε και κατευθυνόταν στους Ουρανούς από την Άριεν. Υπάρχουν αναφορές στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών ότι ο Ήλιος είναι θηλυκού γένους, με τα Ξωτικά και τα Χόμπιτς να αναφέρονται σε εκείνον ως "αυτή".
Τα Χρόνια του Ήλιου ξεκίνησαν με την πρώτη ανατολή του Ήλιου στα δυτικά και όχι στα ανατολικά, καθότι το Βάλινορ βρισκόταν στη Δύση του Κόσμου. Αρχικά, η Άριεν έπρεπε να κατευθύνει την Άναρ ασταμάτητα από τα δυτικά προς τα ανατολικά και πάλι πίσω, παραμένοντας πάντα στον ουρανό. Οι Βάλαρ το άλλαξαν αυτό και από τότε η Άριεν κατέβαζε το σκάφος του φωτός στο δυτικό ουρανό και στη συνέχεια το ανέβαζε στον ανατολικό ουρανό. Ο Ήλιος θεωρήθηκε από τα Ξωτικά σαν ένα σημάδι για την Αφύπνιση των Ανθρώπων και έδιναν μεγαλύτερη αξιά στο Φεγγάρι.
Το κακά και διεφθαρμένα πλάσματα του Μόργκοθ ποτέ δεν ήταν σε θέση να σταθούν στο φως του. Τα Ορκς φοβόντουσαν τον Ήλιο και σπάνια ταξίδευαν όσο ήταν στον ουρανό, ενώ οι Ουρούκ-Χάι, παρόλο που τον μισούσαν, ήταν η εξαίρεση και μπορούσαν να ταξιδέψουν κάτω από το φως του. Τα Τρολς φοβόντουσαν τον Ήλιο ακόμα περισσότερο, διότι μετατρέπονταν σε πέτρα μόλις τα άγγιζε το φως του.
Στα Χρόνια των Δέντρων, το Βάλινορ φωτιζόταν για πολλές χιλιάδες χρόνια από το φως των Δύο Δέντρων, του ασημένιου Τελπέριον και της Χρυσής Λαουρέλιν. Όταν τα Δέντρα καταστράφηκαν από τον Μέλκορ και την Ουνγκόλιαντ, η Άρντα βυθίστηκε στο σκοτάδι, ωστόσο, με τη δύναμη της Νιέννα και της Γιαβάννα, η Λαουρέλιν έδωσε ένα τελευταίο φλογερό φρούτο προτού πεθάνει. Αυτός ο λαμπερός χρυσός καρπός τοποθετήθηκε σε ένα σκάφος που κατασκεύασε ο Άουλε και κατευθυνόταν στους Ουρανούς από την Άριεν. Υπάρχουν αναφορές στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών ότι ο Ήλιος είναι θηλυκού γένους, με τα Ξωτικά και τα Χόμπιτς να αναφέρονται σε εκείνον ως "αυτή".
Τα Χρόνια του Ήλιου ξεκίνησαν με την πρώτη ανατολή του Ήλιου στα δυτικά και όχι στα ανατολικά, καθότι το Βάλινορ βρισκόταν στη Δύση του Κόσμου. Αρχικά, η Άριεν έπρεπε να κατευθύνει την Άναρ ασταμάτητα από τα δυτικά προς τα ανατολικά και πάλι πίσω, παραμένοντας πάντα στον ουρανό. Οι Βάλαρ το άλλαξαν αυτό και από τότε η Άριεν κατέβαζε το σκάφος του φωτός στο δυτικό ουρανό και στη συνέχεια το ανέβαζε στον ανατολικό ουρανό. Ο Ήλιος θεωρήθηκε από τα Ξωτικά σαν ένα σημάδι για την Αφύπνιση των Ανθρώπων και έδιναν μεγαλύτερη αξιά στο Φεγγάρι.
Το κακά και διεφθαρμένα πλάσματα του Μόργκοθ ποτέ δεν ήταν σε θέση να σταθούν στο φως του. Τα Ορκς φοβόντουσαν τον Ήλιο και σπάνια ταξίδευαν όσο ήταν στον ουρανό, ενώ οι Ουρούκ-Χάι, παρόλο που τον μισούσαν, ήταν η εξαίρεση και μπορούσαν να ταξιδέψουν κάτω από το φως του. Τα Τρολς φοβόντουσαν τον Ήλιο ακόμα περισσότερο, διότι μετατρέπονταν σε πέτρα μόλις τα άγγιζε το φως του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου