Τα Δύο Δέντρα του Βάλινορ

Τα Δύο Δέντρα του Valinor είναι γνωστά ως Τα Δέντρα των Valar και Τα Δύο Δέντρα. Ο Telperion το ασημένιο δέντρο και η Laurelin το χρυσό δέντρο, έφεραν κατά την αρχαιότητα το φως στη Γη των Valar. Είχαν καταστραφεί από τον Melkor και την Ungoliant, αλλά το τελευταίο τους λουλούδι και φρούτο έγιναν από τους Valar η Σελήνη και ο Ήλιος.

Τα Δύο Δέντρα του Βάλινορ υπήρχαν σε μια εποχή που η μόνη άλλη πηγή φωτός ήταν τα Aστέρια (που είχαν δημιουργηθεί προς όφελος των Ξωτικών από τη Βάρντα από τις δροσιές που συλλέχτηκαν από τα Δύο Δέντρα). Όταν τρεις πρεσβευτές των Ξωτικών πήγαν για να δουν το Βάλινορ, προκειμένου να πειστούν τα Ξωτικά ότι θα μπορούσαν να έρθουν στο Βάλινορ, φαίνεται ότι τα Δύο Δέντρα τους επηρέασαν σημαντικά.

Ειδικότερα, ο Θίνγκολ λέγεται ότι είχε ως κίνητρο για το Μεγάλο Ταξίδι την επιθυμία του να δει το φως του Βάλινορ ξανά (μέχρις ότου βρήκε ικανοποίηση στο φώς που έβλεπε στο πρόσωπό της Μέλιαν). Επίσης, και στα νεότερα χρόνια, τα Ξωτικά χωρίστηκαν μεταξύ των Καλακουέντι (Calaquendi) που είχαν δει το φως των Δέντρων, και των Μορικουέντι (Moriquendi) οι οποίοι δεν το είχαν δει, με τους πρώτους να υπερέχουν σε πολλούς τομείς.

 Ιστορία

Οι πρώτες πηγές του φωτός για όλη την Άρντα ήταν δύο τεράστιες Λάμπες, η Ίλουιν (Illuin), η ασημένια στα βόρεια, και η Όρμαλ (Ormal), η χρυσή στα νότια. Αυτές ρίχτηκαν και καταστράφηκαν από τον Μέλκορ. Στη συνέχεια, οι Βάλαρ πήγαν στο Βάλινορ και η Γιαβάννα τραγούδησε και έδωσε ύπαρξη στα Δύο Δέντρα, τον ασημί Τελπέριον και τη χρυσή Λαουρέλιν. Ο Τελπέριον θεωρήθηκε αρσενικό δέντρο και η Λαουρέλιν θηλυκό. Τα Δέντρα τοποθετήθηκαν στο λόφο Εζέλοχαρ που βρίσκεται έξω από τη Βάλιμαρ. Μεγάλωσαν με την παρουσία όλων των Βάλαρ, και ποτίζονταν από τα δάκρυα της Νιέννα.

Κάθε δέντρο ήταν μια πηγή φωτός: ασημί του Τελπέριον και χρυσό της Λαουρέλιν. Ο Τελπέριον είχε σκούρα φύλλα (ασημί στη μία πλευρά) και η ασημένια δροσιά του συλλέχθηκε ως πηγή του νερού και του φωτός. Η Λαουρέλιν είχε χρυσοποίκιλτα φύλλα και η δροσιά της ομοίως συλλέχτηκε από την Βάρντα. Μια ημέρα διαρκούσε δώδεκα ώρες. Κάθε δέντρο, με τη σειρά του, έδινε φως για επτά ώρες (αυξάνοντας σε πλήρη φωτεινότητα και στη συνέχεια σιγά-σιγά έφθεινε και πάλι), έτσι ώστε σε μία ώρα, τόσο το απαλό χρυσό φως της "Αυγής" και το ασημένιο φως του "Σούρουπου", θα έπρεπε να λάμπουν μαζί.

Ζηλεύοντας ο Μέλκορ ζήτησε τη βοήθεια της γιγάντιας αράχνης Ουνγκόλιαντ για να καταστρέψει τα Δύο Δέντρα. Κρυμμένος στο μη-Φως, ο Μέλκορ χτύπησε κάθε δέντρο και η ακόρεστη Ουνγκόλιαντ καταβρόχθισε οποιαδήποτε ζωή και οποιοδήποτε φως είχε παραμείνει σε αυτά. Πάλι η Γιαβάννα τραγούδησε και η Νιέννα έκλαψε, αλλά το μόνο που κατάφεραν ήταν να αναβιώσουν το τελευταίο λουλούδι του Τελπέριον (για να γίνει η Σελήνη) και το τελευταίο φρούτο της Λαουρέλιν (για να γίνει ο Ήλιος). Αυτά ανατέθηκαν σε μικρότερα πνεύματα, το αρσενικό Τίλιον και το θηλυκό Άριεν, και συμβάδιζαν με τα φύλα των ίδιων των Δένδρων. Αυτός είναι και ο λόγος που, στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, ο Ήλιος συνήθως αναφέρεται ως «αυτή» και η Σελήνη ως «αυτός». Ωστόσο, το πραγματικό φως των Δέντρων, πριν δηλητηριαστούν από την Ουνγκόλιαντ, λέγεται ότι βρίσκεται σήμερα μόνο μέσα στα Σίλμαριλς.

Το σύνολο της ιστορίας της Πρώτης Εποχής επηρεάζεται έντονα από την επιθυμία πολλών διαφορετικών χαρακτήρων να αποκτήσουν τα Σίλμαριλς, τα οποία περιέχουν το μόνο που έχει απομείνει από το αγνό φως των Δέντρων. Στη Δεύτερη και την Τρίτη Εποχή, το Λευκό Δέντρο του Νούμενορ και το Λευκό Δέντρο της Γκόντορ, των οποίων η ομοιότητα προέρχεται από εκείνη του Τελπέριον, έχουν ως επί τω πλείστον συμβολική σημασία. Στέκονται και τα δύο ως σύμβολα των εν λόγω βασιλείων, αλλά και ως υπενθύμιση της προγονικής συμμαχίας μεταξύ των Ντουνεντάιν και των Ξωτικών.