Τα Palantíri (ενικός Palantír), επίσης γνωστά και ως "Οι Πέτρες της Όρασης", "Οι Επτά Πέτρες" και "Οι Επτά Πέτρες της Όρασης", ήταν σφαιρικές πέτρες που χρησιμοποιούνταν για επικοινωνία μεταξύ τους στη Μέση-Γη και πέραν αυτής, κι επίσης για να δουν οι χρήστες τους πολλά πράγματα σε όλο το κόσμο. Όταν ο κάτοχος του Palantír κοιτούσε μέσα, μπορούσε να επικοινωνήσει με άλλα Palantíri αλλά και με όποιον κοιτούσε σε αυτά. Άνθρωποι μεγάλης δύναμης μπορούσαν να χειραγωγήσουν τις πέτρες για να δουν σχεδόν οποιοδήποτε μέρος του κόσμου.
Τα Παλαντίρι δημιουργήθηκαν από τους Νόλντορ στο Έλνταμαρ, και συγκεκριμένα από τον ίδιο τον Φέανορ τον καιρό που ζούσε στο Άμαν κατά τη διάρκεια των Παλαιών Ημερών στους Χρόνους των Δέντρων, και στη συνέχεια δόθηκαν από τα Ξωτικά στους Νουμενόριανς, οι οποίοι τα κράτησαν ως κειμήλια μέχρι την Πτώση του Νούμενορ κατά την ύστερη Δεύτερη Εποχή. Επτά από αυτές τις πέτρες διεσώθησαν και μεταφέρθηκαν στη Μέση-Γη από τον Ελέντιλ και τους γιους του και βρίσκονταν σε καλά φυλασσόμενους πύργους σε όλα τα Βασίλεια της Εξορίας.
Δημιουργήθηκαν πολλά Παλαντίρι, αλλά ο αριθμός τους δεν είναι γνωστός. Ο Ελέντιλ πήρε μαζί του επτά όταν διέφυγε για τη Μέση-Γη στην Πτώση του Νούμενορ και με την πάροδο του χρόνου διανεμήθηκαν σε επτά διαφορετικές τοποθεσίες: τέσσερια στη Γκόντορ και τρία στην Άρνορ. Χρησιμοποιήθηκαν σε μεγάλο βαθμό για επικοινωνία, αλλά και για να δουν τι συνέβαινε σε όλα τα βασίλεια. Η ύπαρξή τους ήταν γνωστή σε όλους, αλλά σε κανέναν δεν επιτρεπόταν η εύκολη πρόσβαση εκτός από τους βασιλιάδες και τους άρχοντες, τους φύλακες, ή με βασιλική εντολή.
Οι Ντουνεντάιν τοποθέτησαν τις πέτρες σε μεγάλες αποστάσεις για να επικοινωνούν μεταξύ τους. Οι πέτρες στεγάστηκαν στις εξής τοποθεσίες: Αννούμινας, Άμον Σούλ και Ελοστίριον στα βόρεια, και Οσγκίλιαθ, Όρθανκ στο Ίσενγκαρντ, Μίνας Ίθιλ και Μίνας Άνορ στα νότια. Υπήρχε επίσης η κυρίαρχη πέτρα που βρισκόταν στο Τολ Ερεσσέα, στον Πύργο του Αβαλλόνε. Τέσσερις από αυτές τις πέτρες είναι γνωστό ότι έχουν χαθεί. Η βασική πέτρα του Βορρά, στο Άμον Σούλ, μαζί με την πέτρα από την Αννούμινας, χάθηκε με τον Αρβεντούι στις κρύες βόρειες θάλασσες. Η βασική πέτρα του Νότου, στην Οσγκίλιαθ, χάθηκε κατά τη διάρκεια του εμφυλίου στην Γκόντορ. Η πέτρα της Mίνας Ίθιλ εκλάπη από τον Σάουρον και πιθανότατα καταστράφηκε στην Πτώση του Μπαράντ-ντούρ, ενώ η πέτρα του Ελοστίριον στάλθηκε πίσω στο Άμαν με το πλοίο των Δαχτυλιδοκουβαλητών. Μόνο οι πέτρες της Μίνας Άνορ και του Όρθανκ παρέμειναν στη Μέση-Γη.
Οι Ντουνεντάιν τοποθέτησαν τις πέτρες σε μεγάλες αποστάσεις για να επικοινωνούν μεταξύ τους. Οι πέτρες στεγάστηκαν στις εξής τοποθεσίες: Αννούμινας, Άμον Σούλ και Ελοστίριον στα βόρεια, και Οσγκίλιαθ, Όρθανκ στο Ίσενγκαρντ, Μίνας Ίθιλ και Μίνας Άνορ στα νότια. Υπήρχε επίσης η κυρίαρχη πέτρα που βρισκόταν στο Τολ Ερεσσέα, στον Πύργο του Αβαλλόνε. Τέσσερις από αυτές τις πέτρες είναι γνωστό ότι έχουν χαθεί. Η βασική πέτρα του Βορρά, στο Άμον Σούλ, μαζί με την πέτρα από την Αννούμινας, χάθηκε με τον Αρβεντούι στις κρύες βόρειες θάλασσες. Η βασική πέτρα του Νότου, στην Οσγκίλιαθ, χάθηκε κατά τη διάρκεια του εμφυλίου στην Γκόντορ. Η πέτρα της Mίνας Ίθιλ εκλάπη από τον Σάουρον και πιθανότατα καταστράφηκε στην Πτώση του Μπαράντ-ντούρ, ενώ η πέτρα του Ελοστίριον στάλθηκε πίσω στο Άμαν με το πλοίο των Δαχτυλιδοκουβαλητών. Μόνο οι πέτρες της Μίνας Άνορ και του Όρθανκ παρέμειναν στη Μέση-Γη.
"...Είχαν τέλειο σφαιρικό σχήμα και όταν δε λειτουργούσαν, έδειχναν πως ήταν φτιαγμένες από ατόφιο κρύσταλλο σε βαθύ μαύρο χρώμα. Οι μικρότερες είχαν περίπου τριάντα πόντους διάμετρο, αλλά μερικές, όπως οι Σφαίρες της Οσγκίλιαθ και του Άμον Σούλ, ήταν πολύ μεγαλύτερες κι ένας άντρας δεν μπορούσε να τις σηκώσει. Αρχικά είχαν τοποθετηθεί σε θέσεις κατάλληλες για το μέγεθος και την προοπτική της χρήσης τους. Ήταν τοποθετημένες σε χαμηλά στρογγυλά τραπέζια από μαύρο μάρμαρο σ' ένα κεντρικό κοίλωμα ή βαθούλωμα, απ' όπου ήταν εύκολο, αν χρειαζόταν, να περιστραφούν με το χέρι. Ήταν βαριές αλλά εντελώς λείες και δεν πάθαιναν τίποτα αν από ατύχημα ή κακή πρόθεση έφευγαν από τη θέση τους, κυλούσαν κι έπεφταν από το τραπέζι. Στην πραγματικότητα, δεν υπήρχε καμία ανθρώπινη δύναμη τότε που να μπορούσε να τις σπάσει, αν και κάποιοι πίστευαν ότι υψηλές θερμοκρασίες, όπως αυτή του Οροντρούιν, μπορεί και να τις έσπαζαν και υποψιάζονταν ότι αυτή υπήρξε η τύχη της Σφαίρας της Ίθιλ όταν έπεσε το Μπαράντ-ντούρ.Αν και εξωτερικά ήταν αψεγάδιαστες, οι πέτρες είχαν σταθερούς πόλους και αρχικά είχαν τοποθετηθεί στη θέση τους έτσι ώστε να στέκονται όρθιες. Η διάμετρός τους από πόλο σε πόλο έδειχνε προς το κέντρο της γης, αλλά ο κάτω πόλος έπρεπε τότε να βρίσκεται σταθερά στο κάτω μέρος..."(Ατέλειωτες Ιστορίες, "Τα Παλαντίρι")
Οι πέτρες φαίνεται ότι ήταν σε θέση να νιώσουν τον χρήστη τους και να επιτρέψουν τη χρήση τους με βάση τη θέση τους, εξ' ού και η ικανότητα του Ντένεθορ να χρησιμοποιήσει εύκολα την πέτρα της Λευκής Πόλης, εν αντιθέσει με τον Σάρουμαν ο οποίος αγωνίστηκε για τη χρήση της και που τελικά υπερισχύθηκε από τον Σάουρον.
Οι περιμετρικές όψεις ήταν εκείνες που επέτρεπαν την προβολή, τη λήψη εξωτερικών οραμάτων και τη διοχέτευσή τους στο μάτι του θεατή στην αντίθετη πλευρά. Αν κάποιος ήθελε να κοιτάξει ανατολικά, έπρεπε να τοποθετηθεί ο ίδιος στη δυτική πλευρά της σφαίρας κλπ. Σε αντίθεση με τις κύριες πέτρες που μπορούσαν να περιστρέψουν και να κοιτάξουν προς οποιαδήποτε κατεύθυνση, οι μικρότερες είχαν σταθερές θέσεις, έτσι ώστε όταν την κοιτούσε κανείς από λάθος κατεύθυνση, το πρόσωπο θα φαινόταν κενό σε εκείνον που έβλεπε. Τα Παλαντίρι δεν μπορούσαν να μεταδώσουν ήχο, αλλά μπορούσαν μόνο να παρουσιάσουν οράματα ή σκέψεις των χρηστών. Η όραση των Παλαντίρι δεν τυφλωνόταν ούτε κλεινόταν από φυσικά εμπόδια, παρά μόνο από το σκοτάδι, έτσι μπορούσαν να δούν μέσα από ένα βουνό όπως μπορούσαν να δούν μέσα από ένα σκοτεινό σημείο ή σκιά, αλλά δεν μπορούσαν να διακρίνουν τίποτα αν δεν υπήρχε κάποιο φως. Υπήρχε μια μέθοδος ασφαλείας που ονομάζεται "κουκούλωμα", η οποία επέτρεπε σε κάποιον να φυλαχτεί από τα "μάτια" των Σφαιρών και κατά την οποία ορισμένα πράγματα φαίνονταν μόνο σαν σκιά ή πυκνή ομίχλη. Η μεγέθυνση ήταν επίσης δυνατή για εκείνους με μεγάλη θέληση. Αυτή ήταν μια πολύ κουραστική διαδικασία και μόνο οι πιο ισχυροί και αποφασισμένοι θα μπορούσαν να επιτύχουν αυτό το κατόρθωμα. Δεν μπορούσαν να δουν μέσα στο νού των ανθρώπων χωρίς να το έχουν αντιληφθεί ή χωρίς να το θέλουν οι ίδιοι, επειδή η μεταβίβαση της σκέψης εξαρτιόταν από τη θέληση και την πρόθεση των χρηστών και από τις δύο πλευρές, ενώ οι σκέψεις μπορούσαν να μεταδοθούν από τη μία Σφαίρα στην άλλη μόνο με κοινή συμφωνία.
Σύμφωνα με τον Γκάνταλφ, ήταν πέρα από την ικανότητα τόσο του Σάουρον όσο και του Σάρουμαν να δημιουργήσουν τα Παλαντίρι, καθώς και ότι ο Σάουρον δεν μπορούσε να κάνει τις Σφαίρες ψευδείς ή να δημιουργήσει ψευδείς εικόνες (αν και οι τελευταίοι μπορούσαν να δείξουν επιλεκτικές εικόνες για να δημιουργήσουν ψευδή εντύπωση σε εκείνον που τις έβλεπε).
Οι περιμετρικές όψεις ήταν εκείνες που επέτρεπαν την προβολή, τη λήψη εξωτερικών οραμάτων και τη διοχέτευσή τους στο μάτι του θεατή στην αντίθετη πλευρά. Αν κάποιος ήθελε να κοιτάξει ανατολικά, έπρεπε να τοποθετηθεί ο ίδιος στη δυτική πλευρά της σφαίρας κλπ. Σε αντίθεση με τις κύριες πέτρες που μπορούσαν να περιστρέψουν και να κοιτάξουν προς οποιαδήποτε κατεύθυνση, οι μικρότερες είχαν σταθερές θέσεις, έτσι ώστε όταν την κοιτούσε κανείς από λάθος κατεύθυνση, το πρόσωπο θα φαινόταν κενό σε εκείνον που έβλεπε. Τα Παλαντίρι δεν μπορούσαν να μεταδώσουν ήχο, αλλά μπορούσαν μόνο να παρουσιάσουν οράματα ή σκέψεις των χρηστών. Η όραση των Παλαντίρι δεν τυφλωνόταν ούτε κλεινόταν από φυσικά εμπόδια, παρά μόνο από το σκοτάδι, έτσι μπορούσαν να δούν μέσα από ένα βουνό όπως μπορούσαν να δούν μέσα από ένα σκοτεινό σημείο ή σκιά, αλλά δεν μπορούσαν να διακρίνουν τίποτα αν δεν υπήρχε κάποιο φως. Υπήρχε μια μέθοδος ασφαλείας που ονομάζεται "κουκούλωμα", η οποία επέτρεπε σε κάποιον να φυλαχτεί από τα "μάτια" των Σφαιρών και κατά την οποία ορισμένα πράγματα φαίνονταν μόνο σαν σκιά ή πυκνή ομίχλη. Η μεγέθυνση ήταν επίσης δυνατή για εκείνους με μεγάλη θέληση. Αυτή ήταν μια πολύ κουραστική διαδικασία και μόνο οι πιο ισχυροί και αποφασισμένοι θα μπορούσαν να επιτύχουν αυτό το κατόρθωμα. Δεν μπορούσαν να δουν μέσα στο νού των ανθρώπων χωρίς να το έχουν αντιληφθεί ή χωρίς να το θέλουν οι ίδιοι, επειδή η μεταβίβαση της σκέψης εξαρτιόταν από τη θέληση και την πρόθεση των χρηστών και από τις δύο πλευρές, ενώ οι σκέψεις μπορούσαν να μεταδοθούν από τη μία Σφαίρα στην άλλη μόνο με κοινή συμφωνία.
Σύμφωνα με τον Γκάνταλφ, ήταν πέρα από την ικανότητα τόσο του Σάουρον όσο και του Σάρουμαν να δημιουργήσουν τα Παλαντίρι, καθώς και ότι ο Σάουρον δεν μπορούσε να κάνει τις Σφαίρες ψευδείς ή να δημιουργήσει ψευδείς εικόνες (αν και οι τελευταίοι μπορούσαν να δείξουν επιλεκτικές εικόνες για να δημιουργήσουν ψευδή εντύπωση σε εκείνον που τις έβλεπε).
- Η Κύρια Πέτρα δεν ήταν μία από τις επτά, αλλά παρέμεινε στον Πύργο του Αβαλλόνε στο Τολ Ερεσσέα. Προφανώς δεν μπορούσε να επικοινωνήσει με τις Πέτρες της Μέσης-Γης, ή τουλάχιστον δεν αναφέρεται ότι το έκανε.
- Η Πέτρα της Οσγκίλιαθ ήταν η μεγαλύτερη μεταξύ των επτά και η επικεφαλής αυτών. Τοποθετήθηκε σε ένα περίοπτο κτίριο στην Οσγκίλιαθ, την πρωτεύουσα του βασιλείου της Γκόντορ. Ήταν πολλή μεγάλη για να την μεταφέρει κάποιος μόνος του.
- Η Πέτρα του Ελοστίριον, γνωστή και ως η Πέτρα του Ελέντιλ, τοποθετήθηκε από τον Ελέντιλ στον Πύργο του Ελοστίριον δυτικά του Σάιρ. Ο πύργος και η πέτρα διατηρήθηκαν και φυλάσσονταν από τον Κίρνταν και τα Ξωτικά του Λίντον. Ο Ελέντιλ την χρησιμοποίησε για να κοιτάξει την Ευθεία Οδό προς το Ερεσσέα, στον Πύργο του Αβαλλόνε και την Κύρια Πέτρα, και παρόλο που υποδεικνύεται ότι προσπάθησε, δεν μπορούσε να δει την Πτώση του Νούμενορ. Δεν μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για επικοινωνία με τις άλλες πέτρες και ήταν μοναδική από την άποψη αυτή.
- Η Πέτρα του Άμον Σούλ τοποθετήθηκε στο παρατηρητήριο του Άμον Σούλ. Ήταν η μεγαλύτερη και ισχυρότερη από τα Παλαντίρι της Άρνορ και αυτή που χρησιμοποιήθηκε περισσότερο στην επικοινωνία με την Γκόντορ. Όπως και η Πέτρα της Οσγκίλιαθ, δεν μπορούσε να μεταφερθεί από έναν άνθρωπο.
- Η Πέτρα της Αννούμινας τοποθετήθηκε επίσης στην Άρνορ, στην πόλη της Αννούμινας.
- Η Πέτρα της Ίθιλ τοποθετήθηκε στη Μίνας Ίθιλ, στα βουνά που έγιναν γνωστά ως Έφελ Ντούαθ. Όταν οι Νάζγκουλ κατέλαβαν τη Μίνας Ίθιλ, η Πέτρα μεταφέρθηκε στο Μπαράντ-ντούρ και χρησιμοποιήθηκε από τον Σάουρον.
- Η Πέτρα του Όρθανκ τοποθετήθηκε στον μεγάλο πύργο που χτίστηκε από τους Ντουνεντάιν στη Δεύτερη Εποχή στο νότιο άκρο των Ομιχλιασμένων Βουνών, το Όρθανκ. Έπεσε στα χέρια του Μάγου Σάρουμαν, ο οποίος την χρησιμοποίησε για να συλλέξει πληροφορίες για τους γείτονές του και τις δραστηριότητές τους. Η πέτρα ήταν επίσης μερικώς υπεύθυνη για την πτώση του Σάρουμαν, καθότι την χρησιμοποίησε και παγιδεύτηκε από τον Σάουρον. Μετά τον Πόλεμο του Δαχτυλιδιού, η Πέτρα του Όρθανκ παρέμεινε υπό την επιτήρηση των Βασιλέων της Γκόντορ στην Τέταρτη Εποχή.
- Η Πέτρα της Άνορ τοποθετήθηκε στη Μίνας Άνορ, η οποία αργότερα μετονομάστηκε σε Μίνας Τίριθ κι έγινε η πρωτεύουσα της Γκόντορ. Κρατούταν μυστική από τους Κυβερνώντες Επιτρόπους, έως ότου τελικά χρησιμοποιήθηκε από τον Επίτροπο Ντένεθορ Β' για να παρακολουθήσει τη γη του, προκαλώντας τελικά τον Σάουρον σε μια μάχη θέλησης, ο οποίος προσπαθούσε να θέσει τον Ντένεθορ υπό τον έλεγχό του. Ο Ντένεθορ δεν διαφθάρηκε, αλλά η μεγάλη προσπάθεια που απαιτούταν για να διατηρήσει ακέραιη την προσωπικότητά του και να απορρίψει τον Σάουρον, τον έκανε να γεράσει γρήγορα. Ο Ντένεθορ κρατούσε την Πέτρα όταν αυτοκτόνησε σε μια νεκρική πυρά και, μετά από αυτό μόνο, οι άνθρωποι με υπερβολική δύναμη μπορούσαν να δουν κάτι άλλο πέρα από δύο φλεγόμενα χέρια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου