Χούορ

O Huor ήταν ένας από τους Edain και ήρωας των Ανθρώπων κατά την Πρώτη Εποχή. Ήταν ο νεότερος γιος του Galdor, του Άρχοντα του Dor-lómin, ο αδερφός του Húrin Thalion, ο εγγονός του Hador Lórindol, ο πατέρας του Tuor και ο παππούς του Eärendil. Είχε ξανθά μαλλιά και γαλανά μάτια από τον Οίκο του παππού του, και θεωρούταν ένας από τους ψηλότερους των Edain. Σκοτώθηκε στη Nirnaeth Arnoediad. Οι Númenóreans τον μνημόνευαν ως τον ηρωικό παππού του Eärendil του Ευλογημένου.

 
Ακολουθώντας το έθιμο των Ανθρώπων εκείνων των ημερών, ο Χούορ και ο μεγαλύτερος αδελφός του, ο Χούριν, αναθρεύονταν από το θείο τους τον Χάλντιρ, τον Αρχηγό των Χαλάντιν του Μπρέθιλ, και κατοικούσαν σε αυτό το δάσος τον καιρό της Μάχης της Ξαφνικής Φλόγας το 455 της Πρώτης Εποχής.

Αρέδελ

H Aredhel, που ονομαζόταν επίσης Ar-Feiniel, η Λευκή Κυρά των Noldor, ήταν το τρίτο παιδί και η μοναχοκόρη του Fingolfin, του Υψηλού Βασιλιά των Noldor, και της Anairë που ήταν επίσης Noldo. Τα δύο μεγαλύτερα αδέλφια της ήταν ο Fingon και ο Turgon, ενώ είχε και ένα νεότερο αδελφό, τον Argon, ο οποίος δεν αναφέρεται στο δημοσιευμένο Silmarillion, αλλά σε παλαιότερες σημειώσεις. Ήταν η μητέρα του Maeglin και η σύζυγος του Eöl, του Σκοτεινού Ξωτικού. Ήταν, επίσης, λάτρης των Γιών του Fëanor, ειδικά του Celegorm και του Curufin. Το όνομα Aredhel σημαίνει "Ευγενές Ξωτικό" στη Sindarin.

 
Η Αρέδελ γεννήθηκε στο Βάλινορ και πιθανότατα στην Τίριον, την πόλη των Νόλντορ στο Άμαν. Ήταν ψηλή και δυνατή και αγαπούσε το κυνήγι και την ιππασία στα δάση. Το δέρμα της ήταν χλωμό, τα μαλλιά της σκούρα, και πάντα ήταν ντυμένη σε ασημί και λευκό. Στην φυγή των Νόλντορ από το Άμαν, ακολούθησε τον πατέρα της, τον Φινγκόλφιν, και τα αδέλφια της στην πορεία τους από το παγωμένο Χελκαράξε στη Μέση-Γη. Η μητέρα της όμως, η Ανάιρε, δεν πήγε μαζί, αν κι όλα τα παιδιά της ακολούθησαν τον πατέρα τους.

Μαέδρος

O Maedhros, που ονομάζεται επίσης Maedhros ο Ψηλός, ήταν ένας από τους πρίγκιπες των Noldor, ο μεγαλύτερος από τους επτά Γιούς του Fëanor και της Nerdanel και επικεφαλής του Οίκου του Fëanor μετά το θάνατο του πατέρα του στη Μέση-Γη. Είχε άγριο πνεύμα που σκλήρυνε από το μαρτύριο που τον υπέβαλλε ο Morgoth στα Thangorodrim, αν και σίγουρα ήταν πιο ήπιο από του πατέρα του. Ήταν εξαιρετικά εξειδικευμένος ξιφομάχος, παρά την απώλεια του δεξιού του χεριού. Ήταν γνωστός για την ομορφιά του, ιδίως για τα βαθυκόκκινα μαλλιά του, τα οποία ήταν σε αντίθεση με τα σκούρα μαλλιά των βασιλικών συγγενών του. Για εκατοντάδες χρόνια, ηγήθηκε του Οίκου του ενάντια στις δυνάμεις του Morgoth, ο Όρκος όμως που πήρε ο ίδιος και οι έξι αδερφοί του για την ανάκτηση των Silmarils τον οδήγησε τελικά στον θάνατό του. Όταν πέθανε στο τέλος της Πρώτης Εποχής κατείχε ένα από τα Silmarils. Σύμφωνα με σημειώσεις αναφορικά με τις ετυμολογίες των ονομάτων, το όνομα Maedhros είναι πρωτότυπο Noldorin και λέγεται ότι σημαίνει "Χλωμή Λάμψη".

O Μαέδρος γεννήθηκε στo Βάλινορ κατά τη διάρκεια των Χρόνων των Δέντρων. Το όνομα που του δόθηκε από τον πατέρα του ήταν Νελυαφίνγουε (Nelyafinwë), που σημαίνει "Φίνγουε ο Τρίτος" στην Κουένυα. Το όνομα που του δόθηκε από την μητέρα του ήταν Μαιτίμο (Maitimo), "Καλοσχηματισμένος", γιατί ήταν γνωστός για την ωραιότητά του.
 

Φίνγκον

O Fingon, που ονομαζόταν επίσης «Γενναίος», ήταν Noldo, ο πρωτότοκος γιος του Fingolfin και ο μεγαλύτερος αδελφός του Turgon, της Aredhel και του Argon (ο οποίος δεν παρουσιάζεται καθόλου στο δημοσιευμένο Silmarillion αλλά σε παλαιότερες σημειώσεις). Ήταν Υψηλός Βασιλιάς των Noldor στο Beleriand κατά την Πρώτη Εποχή μετά το θάνατο του πατέρα του, ενώ φημίστηκε για την τόλμη του να διασώσει τον Maedhros από τα Thangorodrim. Στο δημοσιευμένο Silmarillion, o Fingon ήταν ο πατέρας του Gil-galad, αλλά πρόκειται για ανακρίβεια, καθώς ο Tolkien σε μεταγενέστερες σημειώσεις του αναφέρει ότι ο Gil-galad ήταν γιος του Orodreth, και λέγεται ότι o Fingon "δεν είχε γυναίκα ή παιδιά». 

O Φίνγκον γεννήθηκε στο Άμαν, κατά πάσα πιθανότητα στην Τίριον όπου βρισκόταν ο Οίκος του Φίνγουε. Όταν οι Νόλντορ αποφάσισαν να επιστρέψουν στην Μέση-Γη, ο Φίνγκον ακολούθησε τον πατέρα του και τους δικούς του, αν και οι ίδιοι ελκύονταν περισσότερο από την διακυβέρνηση των δικών τους βασιλείων και την περιπέτεια, παρά για την εκδίκηση και την ανάκτηση των Σίλμαριλς, όπως επιζητούσαν ο Φέανορ και οι γιοι του.